1- پلینی بزرگ (۲۳-۷۹)
در کتابی به نام تاریخ طبیعی، پلینی بزرگ، طبیعت گرای لاتین، تمام موضوعاتی را که
به دلیل تاریخ خود آنها با ارزش می دانست، بررسی می کند و چندین فصل را به
صنعتگران، هنرمندان و معماری اختصاص می دهد. پلینی اصل نقاشی را دنبال می
کند و اینگونه بیان می کند که نقاشی از زمانی آغاز شد که انسان سعی کرد سایه
ی خود را دنبال کند. پژوهشگران این نظریه را ارائه داده اند که نوشته های پلینی،
جورجیو وازاری را تحت تاثیر قرار داد که هزار سال بعد، تاریخ هنر معروف خود را
نوشت.
2- شی هه Xie He (قرن ششم میلادی)
صدها سال پیش، هنر رقابتی واضح بود. در قرن ششم، شی هه، هنرمند چینی
«شش اصل» خود را برای رتبه بندی نقاشان بر اساس شایستگی آنها تبیین کرد.
برای نمونه، «طغیان روح» به انرژی غیرقابل توصیف خاصی اشاره می کند. سایر
معیارها فنی تر یا رسمی تر هستند: «روش استخوانبندی» یا استفاده ی ساختاری
از قلم؛ ترکیب بندی؛ و در مورد هنرمندانی که آثار هنری موجود را کپی می کردند،
وفاداری به نسخه ی اصلی. اصولی شی هه به قدری پایدار و بادوام بودند که هنوز
هم برای ارزیابی نقاشی های سنتی چینی مورد استفاده قرار می گیرند.
3- جورجیو وازاری (۱۵۱۱-۱۵۷۴)
وازاری که اغلب به عنوان اولین تاریخ نویس هنری از او نام برده می شود، ترجیحات و
تعصبات تاثیرگذاری نیز بنیان نهاده است. نوشته ی اصلی او که در سال ۱۵۵۰ نوشته
شده است، به نام زندگی برجسته ترین نقاشان، مجسمه سازان و معماران،
فهرستِ خلاقترین اشخاص آن زمان را ارائه می دهد. افراد درون این فهرست همگی
ایتالیایی بودند و به طور ویژه، اهل توسکانی (میکل آنژ، جوتو، ساندرو بوتیچلی). خود
وازاری عبارت «رنسانس» را ابداع می کند و تولد دوباره ی فرهنگ را در اروپا از قرن
سیزدهم تا شانزدهم، به اسطوره تبدیل می کند.
4- جاناتان ریچاردسن بزرگ (۱۶۶۷-۱۷۴۵)
در سال ۱۷۱۵، جاناتان ریچاردسن، نقاش و مجموعه دار بریتانیایی، چیزی را نوشت
که به عنوان اولین اثر درباره ی تئوری هنر به زبان انگلیسی شناخته شده است.
ریچاردسن معتقد بود که نقاشی اهمیت دارد چون به ما این امکان را می دهد که
ایده هایمان را انتقال دهیم، ما را از وجه حیوانی مان فراتر می برد و امکان بیان یا
سبک فردی را به ما می دهد. ریچاردسن همچنین به عنوان اولین نویسنده ای که
عبارت «نقد هنری» را به کار برده است، شناخته می شود. در «رساله ای در باب
کلیت هنر نقد»، در سال ۱۷۱۹، ریچاردسن تلاش می کند تا اصولی برای چگونگی
نقد یک هنرمند یا یک نقاشی و همچنین چگونگی اثبات اصالت یک اثر هنری تبیین
کند.
5- اتیین لا فون دو سن ین (۱۶۸۸-۱۷۷۱)
یکی از اولین منتقدان در فرانسه، اتیین لا فون دو سن ین، در اواسط قرن هجدهم
سالن های موزه ی لوور را مشاهده کرد و درباره ی آنها گزارش نوشت. در یک مقاله
در سال ۲۰۰۹، ماریک جانکر تاثیر پایدار او را بر فن نقد زیبایی شناسی را ثابت کرد. او
نوشته است: «پس از بحث درباره ی هنر معاصر و جامعه ی معاصر، آثار سالن در
معرض تحلیل انتقادی قرار گرفتند و این کار با بالاترین ژانر نقاشی تاریخی آغاز شد.
این روش ساختاری الگویی برای نقد هنری برای بیش از صد سال آینده ایجاد کرد.»
6- دنیس دیدرو (۱۷۱۳-۱۷۸۴)
در سال ۱۷۴۷، در اوج مکتب روشنگری، دنیس دیدرو شروع به ویرایش دانشنامه ی
بسیار تاثیرگذار فرانسه کرد که موضوعاتی مانند فلسفه، نقد و علوم را پوشش می
داد. طی سالهای کاری اش، او آثار اندیشمندان بزرگی مانند ژان ژاک روسو، ژاک نکر
و ولتر را منتشر کرد. خود دیدرو در نگارش مقالات بسیاری درباره ی ادبیات و همچنین
هنر همکاری کرد.
«مقاله ی درباره ی نقاشی» او هم بر چارلز بودلر شاعر اثر گذاشت و هم بر گوته که
در زمینه های بسیاری دانشمند بود. دیدرو در سال ۱۷۵۹ شروع به مشاهده ی
سالن های لوور کرد و در فصل تابستان، آثار هنری را ارزیابی می کرد و سپس چندین
ماه را صرف نوشتن تحلیل هایش می کرد. شاید بیش از تمام پیشینیانش، دیدرو
شخصیت خودش را وارد مقالات هنری طولانی و پیچیده ی خود می کرد.
7- یان یواخیم وینکلمن (۱۷۱۷-۱۷۶۸)
وینکلمن، تاریخ نویس هنری اهل آلمان، در دوره ی روشنگری باعث بیدار شدن دوباره
ی علاقه به هنر کلاسیک شد. در مقاله ای با عنوان «اندیشه هایی در باب نقاشی و
مجسمه سازی یونان» او ادعا می کند: «تنها راه عالی شدن ما، یا اگر ممکن باشد
حتا بی نظیر شدن، تقلید کردن از یونانی ها است.» او که در واتیکان کار می کرد (به
عنوان کتابدار، و سپس مسئول اشیای عتیقه و نهایتا، منشی یکی از کاردینالها)، به
مجموعه ی گسترده ای از گنجینه های کهن که متعلق به کلیسای کاتولیک بودند،
دسترسی داشت و سیستمی برای تمایز قائل شدن میان دوره های مختلف در تاریخ
هنر غرب ارائه داد که امروزه نیز مورد استفاده است.
https://t.me/joinchat/AAAAAEOZIOmg3nLm3WufYA
ماریو Mario ( ژاپنی マリオ: هپبورن: Mario ) که در ایران 
این فصل را با من بخوان، باقى فسانه است