ای وای از این عشق قدیمی و از این شعر

 

شعری که مرا یاد تو انداخته باشد

 

----------------------------------------------------------

 

ایوان و غروب و قمر و فاخته باشد

 

قالیچه ی ابریشمی انداخته باشد

 

 

قوریّ گل سرخ و سماور، دو سه فنجان

 

حافظ به غزلخوانی پرداخته باشد

 

 

هی نم نم باران و سرانگشت به شیشه

 

هی باد به هر خاطره ای تاخته باشد

 

 

کالسکه ای از خش خش هر برگ بیاید

 

یک باغ به لبخند تو دل باخته باشد

 

 

تو فکر کنی اینهمه سالی که گذشته ست

 

شاید که تو را آینه نشناخته باشد

 

 

او لب نگشاید به گله، کنج همین قاب

 

یک عمر فقط سوخته و ساخته باشد

 

 

ای وای از این عشق قدیمی و از این شعر

 

شعری که مرا یاد تو انداخته باشد

 

 

شهراد میدری                                       

دختر ِ فردوسی! از مشرق انار آورده ام

 

یک سبد شاتوت ِ سرخ ِ آبدار آورده ام

 

 

نازدخت ِ پیرهن طوسی ِ طوس ِ باستان!

 

مخمل ِ رنگین کمان ِ زرنگار آورده ام

 

 

دست ِ باد است این که دارد می زند بر در کلون

 

همزمان با ساز ِ باران، من سه تار آورده ام

 

 

سرد ِ سرد است آتشی روشن کن از خندیدنت

 

هیمه هیمه بوسه های ِ بی شمار آورده ام

 

 

دم کن از چای ِ بخارا استکانی، خسته ام

 

قند ِ ایران ِ کهن از قندهار آورده ام

 

 

نیستم از گزمه های ِ غزنوی، آسوده باش

 

شاعری تنهایم و جان را قمار آورده ام

 

 

سی پر ِ سیمرغ از سی سال رنج ِ پارسی

 

چند برگ ِ شاهنامه، شاهکار آورده ام

 

 

زابلستانی، تهمتن زاده ای، بهمن رخی

 

چشمه ای رویین تن از اسفندیار آورده ام

 

 

جای ِ هر بیتی که دینار ِ طلایش نقره شد

 

سهم ِ بابا زر از انگور ِ خمار آورده ام

 

 

تا پس از این ها بگردم دور ِ قد و قامتت

 

کهکشانی عشق بر روی مدار آورده ام

 

 

از هزار و چند سال ِ بعد برگشتم قدیم

 

یک دل ِ جا مانده در گرد و غبار آورده ام

 

 

خشتی از دیوارتان ترسم که بردارد ترک

 

بر در ِ چوبی تان از بس فشار آورده ام

 

 

می پذیری بعد از این یار ِ وفادارت شوم؟

 

این غزل را هم به رسم ِ یادگار آورده ام

 

 

 

شهراد میدری

ﺁﻣﺪﻡ ﺑﺎ ﺑﻮﺳﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

ﺍﺯ ﻫﻮﺍﯼ ِ ﻋﺸﻖ ﺳﺮﺷﺎﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﮔﻔﺘﻢ، ﻣﻦ ﻋﺎﺷﻖ ﭘﯿﺸﻪ ﯼ ِ ﭼﺸﻢ ِ ﺗﻮﺍﻡ

 

ﺧوﺎﺳﺘﻢ ﺁﻫﺴﺘﻪ ﺗﮑﺮﺍﺭﺵ ﮐﻨﻢ، ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﭘﻠﮑﻬﺎﯼ ِ ﻣﺨﻤﻠﺶ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ِ ﻫﻢ ﻋﻤﺮﺵ ﺑﻠﻨﺪ

 

ﺧﺎﻃﺮﻡ ﺑﻮﺩ " ﺁﻓﺮﯾﻦ " ﺑﺎﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﮐﺎﺵ ﺩﺳﺘﯽ ﺑﺮ ﺑﻠﻮﺭ ِ ﺧﻮﺷﺘﺮﺍﺵ ِ ﻣﺮﻣﺮﺵ

 

ﺗﺮﺳﻢ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺑﻮﺩ ﺁﺯﺍﺭﺵ ﮐﻨﻢ، ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﺍﺑﺮ ﺯﯾﺮ ِ ﺳﺮ، ﻧﺴﯿﻢ ﺍﻧﺪﺍﺧﺘﻪ ﺑﺮ ﺭﻭﯼ ِ ﺧﻮﺩ

 

ﺩﺳﺖ ﺑﺮﺩﻡ ﺧﯿﺲ ِ ﺭﮔﺒﺎﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﺁﻓﺘﺎﺏ ﺁﻭﺭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻡ ﭘﯿﺶ ِ ﻣﻬﺘﺎﺑﺶ ﻣﮕﺮ

 

ﺑﺎﺧﺒﺮ ﺍﺯ ﺻﺒﺢ ِ ﺩﯾﺪﺍﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﮐﺒﮏ ِ ﻧﺎﺯ ِ ﺑﺮﻓﯽ ﺍﺵ ﻟﻢ ﺩﺍﺩﻩ ﺯﯾﺮ ِ ﺑﺮﮒ ِ ﮔﻞ

 

ﺗﻮﺭ ﻭﺍ ﮐﺮﺩﻡ ﮔﺮﻓﺘﺎﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﮔﺮﭼﻪ می داﻧﺴﺘﻢ ﺍﻭ ﻫﺮﮔﺰ نمی خواهد ﻣﺮﺍ

 

ﺩﻝ ﺯﺩﻡ ﺩﺭﯾﺎ ﮐﻪ ﺍﺻﺮﺍﺭﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

ﺭﻓﺘﻢ ﺍﺯ ﭘﯿﺸﺶ ﻭﻟﯽ ﻫﺮﭼﻪ "ﺧﺪﺍ" ﺭﺍ ﺧواﺳﺘﻢ

 

ﻟﺤﻈﻪ ﯼ ِ ﺁﺧﺮ "ﻧﮕﻬﺪﺍﺭ"ﺵ ﮐﻨﻢ ﺭﻭﯾﻢ ﻧﺸﺪ

 

 

شهراد میدری

شبی آغوش روی ِ سایه ات وا کرده ای هرگز؟

 

خودت را اینهمه دلتنگ معنا کرده ای هرگز؟

 

 

دلت کرده هوای ِ سالهای ِ دور ِ خوشبختی؟

 

دوباره کفشهای ِ کودکی پا کرده ای هرگز؟

 

 

پس از عمری سراغ از خود گرفتن ها از این و آن

 

خودت را از سفر برگشته پیدا کرده ای هرگز؟

 

 

شبیه ِ خود کسی را دیده ای در چارچوب ِ در؟

 

خودت را تنگ در آغوش ِ خود جا کرده ای هرگز؟

 

 

خوشآمد گفته ای با ذوق و لرزیده دلت از شوق؟

 

بفرما تو و هی این پا و آن پا کرده ای هرگز؟

 

 

اتاقی دنج ِ تنهایی، چه خوشحالم که اینجایی

 

میان ِ گریه هایت جشن برپا کرده ای هرگز؟

 

 

تو هم مثل ِ منی انگار، تنها همدمت دیوار

 

گله از بی وفایی های ِ دنیا کرده ای هرگز؟

 

 

شماره داده ای وقت ِ خداحافظ ؟ به زیر لب :

 

" بیا از این طرفها باز " نجوا کرده ای هرگز؟

 

 

به رسم ِ یادگاری، عاشقانه زیر ِ شعرت را

 

تو هم مانند ِ من با بغض امضا کرده ای هرگز؟

 

 

کنار ِ صندلی ِ خالی و یک زیر سیگاری

 

دو فنجان چای ِ یخ کرده تماشا کرده ای هرگز؟

 

 

شب است و باز باران پشت ِ شیشه ساز رفتن زد

 

خودت را بدرقه تا صبح ِ فردا کرده ای هرگز؟

 

 

شهراد میدری

زیر ِ باران مستم از رقصیدنت امشب عزیز !

 

از کش و قوس ِ بلورین ِ تنت امشب عزیز !

 

 

دعوتم کن کلبه ای آن سوی ِ جنگل های ِ مه

 

چای دم کن با گل ِ آویشنت امشب عزیز !

 

 

حبه ی ِ انگور ِ خیام است یا لبهای ِ توست؟

 

آااااای می چسبد رباعی خواندنت امشب عزیز !

 

 

 مهربانی کن پذیرا باش آغوش ِ مرا

 

زحمت ِ دستم می افتد گردنت امشب عزیز !

 

 

دلبرانه شانه می خواهند از من چون نسیم

 

خوشه های ِ مو طلای ِ خرمنت امشب عزیز !     

 

 

  ------------------

 

 این من این تو هرچه می خواهی مرا آتش بزن

 

در میان ِ شعله های ِ دامنت امشب عزیز !

 

 

خوش درآورده دمار از روزگار ِ این پلنگ

 

خوشخرام آهوی ِ دشت ِ ارژنت امشب عزیز !

 

 

صبح ِ فردا نطفه می بندد غزل چون آفتاب

 

بس که بوسیدم دو چشم ِ روشنت امشب عزیز !

 

 

شهراد میدری