عمری ست تا از جان و دل، ای جان و دل می خوانمت

تو نیز خواهان منی، می دانمت، می دانمت

گفتی اگر دانی مرا، آیی و بستانی مرا

ای هیچگاه ناکجا! گو کِی، کجا بستانمت

آواز خاموشی، از آن، در پرده ی گوشی نهان

بی منت گوش و دهان در جانِ جان می خوانمت

منشین خمُش ای جانخوش، این ساکنی ها را بکش

گر تن به آتش می دهی، چون شعله می رقصانمت

ای خنده ی نیلوفری، در گریه ام می آوری

بر گریه می خندی و من در گریه می خندانمت

ای زاده ی پندار من، پوشیده از دیدار من

چون کودک ناداشته، گهواره می جنبانمت

ای من تو بی من کیستی، چون سایه بی من نیستی

همراه من می ایستی، همپای خود می رانمت

 

استاد هوشنگ ابتهاج

دیرگاهیست که من 

در دل این شام سیاه

پشت این پنجره بیدار و خموش

مانده ام چشم به راه

 

هوشنگ ابتهاج

من همان عشقم که در فرهاد بود

 

او نمی دانست و خود را می ستود

 

 

من همی کندم نه تیشه ، کوه را

 

عشق شیرین می کند اندوه را

 

 

در رخ لیلی نمودم خویش را

 

سوختم مجنون خام اندیش را

 

 

می گریست او در دلش با درد دوست

 

او گمان می کرد اشک چشم اوست

 

 

گر چهان از عشق سرگشته ست و مست

 

جان مست عشق، بر من عاشق است

 

 

 

کتاب " آینه در آینه" - هوشنگ ابتهاج

با تو یک شب بنشینيم و شرابی بخوریم

 

آتش آلود و جگر سوخته آبی بخوریم

 

 

در کنار تو بیفتیم چو گیسوی تو مست

 

دست در گردنت آویخته تابی بخوریم

 

 

بوسه با وسوسه ی وصل دلارام خوش است

 

باده با زمزمه ی چنگ و ربابی بخوریم

 

 

سپر از سایه ی خورشید قدح کن زان پیش

 

کز کماندار فلک تیر شهابی بخوریم

 

 

پیش چشم تو بمیريم که مست است، بیا

 

تا به خوشباشی مستان می نابی بخوریم

 

 

صله ی سایه همین جرعه ی جام لب توست

 

غزلی نغز بخوانیم و شرابی بخوریم

 

 

 

  هوشنگ ابتهاج

شعر خوانی استاد هوشنگ ابتهاج

لطفا بر روی عکس کلیک نمایید (MP4 )

 

 

 دیری ست که از روی دل آرای تو دوریم

 محتاج بیان نیست که مشتاق حضوریم 

 

 تاریک و تهی پشت و پس اینه ماندیم 

 

 هر چند که همسایه ی آن چشمه ی نوریم 

 

 خورشید کجا تابد از این دامگه مرگ 

باطل به امید سحری زین شب گوریم 

 

 زین قصه ی پر غصه عجب نیست شکستن

هر چند که با حوصله ی سنگ صبوریم 

 

 گنجی ست غم عشق که در زیر سرماست 

 زاری مکن ای دوست اگر بی زر و زوریم 

 

 با همت والا که برد منت فردوس ؟

از حور چه گویی که نه از اهل قصوریم 

 

 او پیل دمانی ست که پروای کسش نیست 

 ماییم که در پای وی افتاده چو موریم 

 

 آن روشن گویا به دل سوخته ی ماست 

 ای سایه ! چرا در طلب آتش طوریم 

 

 

 

هوشنگ ابتهاج

چه غریب ماندی ای دل , نه غمی نه غمگساری

 

نه به انتظار یاری , نه ز یار انتظاری

 

 

غم اگربه کوه گویم , بگریزد و بریزد

 

که دگر بدین گرانی , نتوان کشید باری

 

 

دل من چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

 

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

 

 

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند

 

دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

 

 

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

 

دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

 

 

سحرم کشیده خنجر , که چرا شبت نکشته است

 

تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

 

 

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

 

بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

 

 

نه چنان شکست پشتم , که دوباره سر برآرم

 

منم آن درخت پیری , که نداشت برگ و باری

 

 

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر

 

که به غیر مرگ دیگر، نگشایدت کناری

 

 

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

 

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

 

 

هوشنگ ابتهاج ( سایه )    

چه غريب ماندی ، ای دل!

 

نه غمی ... نه غمگساری !

 

نه به انتظار ياری ...

 

نه ز يار انتظاری ...

 

 

چه غریب ماندی ای دل , نه غمی نه غمگساری

 

نه به انتظار یاری , نه ز یار انتظاری

 

 

غم اگربه کوه گویم , بگریزد و بریزد

 

که دگر بدین گرانی , نتوان کشید باری

 

 

دل من چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

 

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

 

 

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند

 

دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

 

 

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

 

دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

 

 

سحرم کشیده خنجر , که چرا شبت نکشته است

 

تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

 

 

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

 

بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

 

 

نه چنان شکست پشتم , که دوباره سر برآرم

 

منم آن درخت پیری , که نداشت برگ و باری

 

 

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر

 

که به غیر مرگ دیگر، نگشایدت کناری

 

 

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

 

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

 

 

هوشنگ ابتهاج ( سایه )

ای عشق همه بهانه از توست

 

 من خامُشم این ترانه از توست

 

 

آن بانگ بلند صبحگاهی

 

 وین زمزمه ی شبانه از توست

 

 

من انده خویش را ندانم

 

این گریه ی بی بهانه از توست

 

 

ای آتش جان پاکبازان

 

در خرمن من زبانه از توست

 

 

افسون شده ی تو را زبان نیست

 

ور هست همه فسانه از توست

 

 

کشتی مرا چه بیم دریا؟

 

طوفان ز تو و کرانه از توست

 

 

گر باده دهی و گرنه ، غم نیست

 

 مست از تو ، شرابخانه از توست

 

 

می را چه اثر به پیش چشمت؟

 

کاین مستی شادمانه از توست

 

 

پیش تو چه توسنی کند عقل؟

 

رام است که تازیانه از توست

 

 

من می گذرم خموش و گمنام

 

 آوازه ی جاودانه از توست

 

 

چون سایه مرا ز خاک برگیر

 

کاینجا سر و آستانه از توست

 

 

هوشنگ ابتهاج

من تماشای تو می کردم و غافل بودم

 

کز تماشای تو خلقی به تماشای منند

 

 

هوشنگ ابتهاج 

 

دیگر این پنجره بگشای که من

به‌ستوه آمدم از این شبِ تنگ.

دیرگاهی‌ست که در خانه‌ی همسایه‌ی من خوانده خروس.

وین شب تلخ عبوس

می‌فشارد به دلم پایِ درنگ.

 

دیرگاهی‌ست که من در دل این شام سیاه،

پشت این پنجره، بیدار و خموش،

مانده‌ام چشم‌ براه،

همه چشم و همه گوش :

مست آن بانگ دلاویز که می‌آید نرم

محو آن اختر شب‌تاب که می‌سوزد گرم

مات این پرده‌‌ی شبگیر که می‌بازد رنگ.

 

آری، این پنجره بگشای که صبح

می‌درخشد پس این پرده‌ی تار.

می‌رسد از دل خونین سحر بانگ خروس.

وز رخ آینه‌ام می‌سترد زنگ فسوس

بوسه‌ی مهر که در چشم من افشانده شرار

خنده‌ی روز که با اشک من آمیخته رنگ ...

 

هوشنگ ابتهاج  

گریز

از هم گریختیم

و آن نازنین پیاله دلخواه را دریغ

بر خاک ریختیم

جان من و تو تشنه پیوند مهر بود

دردا که جان تشنه خود را گداختیم

بس دردناک بود جدایی میان ما

از هم جدا شدیم و بدین درد ساختیم

              

دیدار ما که آن همه شوق و امید داشت

.....

ادامه نوشته