پاییز می‌رسد که مرا مبتلا کند

 

با رنگ‌های تازه مرا آشنا کند

 

 

پاییز می‌رسد که همانند سال پیش

 

خود را دوباره در دل قالیچه جا کند

 

 

او می‌رسد که از پس نه ماه انتظار

 

راز درخت باغچه را برملا کند

 

 

او قول داده است که امسال از سفر

 

اندوه‌های تازه بیارد، خدا کند

 

 

او می‌رسد که باز هم عاشق کند مرا

 

او قول داده است به قولش وفا کند

 

 

پاییز عاشق است، وَ راهی نمانده است

 

جز اینکه روز و شب بنشیند دعا کند

 

 

شاید اثر کند، وَ خداوندِ فصل ها

 

یک فصل را بخاطر او جا به جا کند

 

 

تقویم خواست از تو بگیرد بهار را

 

تقدیر خواست راه شما را جدا کند

 

 

خش خش ... ، صدای پای خزان است، یک نفر

 

در را به روی حضرت پاییز وا کند...

 

 

علیرضا بدیع

ماه و ماهی

این شعر زیبا را بشنوید با صدای حجت اشرف زاده ( دانلود )

 

--------------------------------------------------------

 

تو ماهی و من ماهیِ این برکه ی کاشی

 

اندوه بزرگی است زمانی که نباشی

 

              

آه از نفس پاک تو و صبح نشابور

 

از چشم تو و حجره ی فیروزه تراشی

 

 

پلکی بزن ای مخزن اسرار ، که هربار

 

فیروزه و الماس به آفاق بپاشی

 

 

ای باد سبک سار ! مرا بگذر و بگذار

 

هشدار که آرامش ما را نخراشی !

 

 

هرگز به تو دستم نرسد ماهِ بلندم

 

اندوه بزرگی است ! چه باشی ... چه نباشی

 

 

علیرضا بدیع 

هی! خدا جو! عشق می آید پری جویت کند

 

عشق می باید که از این رو به آن رویت کند

 

 

ورد لبهایت اگر چون شیخ ذکر یا رب است

 

می شود یک جفت چشم شوخ جادویت کند

 

 

ای وکیل بی گناهان قاضی القضات نیز

 

آمده تا خرقه ای را وقف گیسویت کند

 

 

باد شالیزار، شالت را به رقص آورده است

 

هیچ کس جز من مبادا دست در مویت کند

 

 

خوش به حال بوته ی یاسی که در ایوان توست

 

می تواند هر زمان دلتنگ شد بویت کند

 

 

بندگان در بند خویش اند از کسی یاری مخواه

 

از خدا باید بخواهی تا «منِ او»* یت کند

 

 

علیرضا بدیع                                               

ای بکر ترین برکه! هلا سوره ی صافی!

 

پرهیز کن از این همه پرهیز اضافی!

 

 

مهری بزن از بوسه به پیشانی سردم

 

بد نام که هستیم به اندازه ی کافی!

 

 

تلخینه ی آمیخته با هر سخنت را

 

صد شکر! شکرپاش لبت کرده تلافی!

 

 

با یافتن چشم تو آرام گرفتم

 

چون شاعر درمانده پس از کشف قوافی..

 

 

چندی ست که سردم شده دور از دم گرمت..

 

بر گردنم از بوسه مگر شال ببافی...

 

 

 

علیرضا بدیع