- توکجایی؟
در گستره ی بی مرز این جها ن
تو کجایی؟
- من در دوردست ترین جای جهان ایستاده ام : کنار تو .
- تو کجایی؟
در گستره ی ناپاک این جهان
تو کجایی ؟
- من در پاک ترین مقام جهان ایستاده ام :
بر سبزه شور این رود بزرگ که می سراید: برای تو !
احمد شاملو
در فراسویِ مرزهای تنت تو را دوست می دارم.
آینه ها و شبپره های مشتاق را به من بده
روشنی و شراب را
آسمانِ بلند و کمانِ گشاده ی پُل
پرنده ها و قوس و قزح را به من بده
و راهِ آخرین را
در پرده یی که می زنی مکرر کن.
در فراسوی مرزهای تنم
تو را دوست می دارم.
در آن دوردستِ بعید
که رسالتِ اندام ها پایان می پذیرد
و شعله و شورِ تپش ها و خواهش ها
به تمامی
فرومی نشیند
و هر معنا قالبِ لفظ را وامی گذارد
چنان چون روحی
که جسد را در پایانِ سفر،
تا به هجومِ کرکس هایِ پایاناش وانهد...
در فراسوهای عشق
تو را دوست می دارم،
در فراسوهای پرده و رنگ.
در فراسوهای پیکرهایِمان
با من وعده ی دیداری بده.
(مجموعه شعر " آیدا در آینه" | شاعر: احمد شاملو، اردیبهشتِ ۱۳۴۳ )
چه بی تابانه می خواهمت
ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری
چه بی تابانه تو را طلب می کنم
بر پشت سمندی
گویی
نوزین
که قرارش نیست
و فاصله
تجربه ای بیهوده است
بوی پیرهنت
این جا
و اکنون
کوه ها در فاصله
سردند
دست
در کوچه و بستر
حضور مأنوس دست تو را می جوید
و به راه اندیشیدن
یاس را
رج می زند
بی نجوای انگشتانت
فقط
و جهان از هر سلامی خالی است
شانه ات مجابم می کند
در بستری که عشق تشنگیست
زلال شانه هایت
همچنانم عطش می دهد
در بستری که
عشق
مجابش کرده است
جهان را بنگر
سراسر
که به رخت رخوت خواب خراب خویش
از خود بیگانه است
وما را بنگر
بیدار
که هشیواران غم خویشیم .
خشماگین وپرخاشگر
از اندوه تلخ خویش پاسداری می کنیم ،
نگهبان عبوس رنج خویشتنیم
تا از قاب سیاه وظیفه ئی
که بر گرد آن کشیده ایم
خطا نکند . وجهان را بنگر
جهان را
در رخوت معصو مانه خوابش
که از خود چه بیگانه است ! ماه می گذرد
در انتهای مدار سردش .
ما مانده ایم و
روز
نمی آید ..
احمد شاملو
همه لرزش دست و دلم
از آن بود
که عشق پناهی گردد
پروازی نه، گریز گاهی گردد
آی عشق آی عشق
چهره آبی‌ات پیدا نیست.
و خنکای مرهمی بر شعله زخمی
نه شور شعله بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره ی سرخت پیدا نیست.
غبار تیره تسکینی بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهایی بر گریز ِ حضور،
سیاهی بر آرامش آبی
و سبزه ی برگچه بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست.
"احمد شاملو"
1351
از دفتر: ابراهیم در آتش
گر بدين سان زيست بايد پست،
من چه بی شرمم
اگر فانوس عمرم را،
به رسوائی نياويزم
بر بلندِ کاجِ خشکِ کوچه بن بست!
گر بدين سان زيست بايد پاک،
من چه ناپاکم
اگر ننشانم از ايمان خود
چون کوه،
يادگاری جاودانه بر تراز بی بقای خاک...
احمد شاملو
ای دوری ات
آزمون تلخِ زنده به گوری
احمد شاملو
شک رازیست
لبخند رازیست
عشق رازیست
اشک آن شب لبخند عشقم بود
قصه نیستم که بگویی
نغمه نیستم که بخوانی
صدا نیستم که بشنوی
یا چیزی چنان که ببینی
یا چیزی چنان که بدانی
من درد مشترکم مرا فریاد کن
درخت با جنگل سخن می گوید
علف با صحرا
ستاره با کهکشان
و من با تو سخن می گویم
نامت را به من بگو
دستت را به من بده
حرفت را به من بگو
قلبت را به من بده
من ریشه های تو را دریافته ام
با لبانت برای همه لبها سخن گفته ام
و دستهایت با دستان من آشناست
در خلوت روشن با تو گریسته ام برای خاطر زندگان
و در گورستان تاریک با تو خوانده ام زیباترین سرودها را
زیرا که مردگان این سال عاشقترین زندگان بوده اند
دستت را به من بده
دستهای تو با من آشناست
ای دیریافته با تو سخن می گویم
بسان ابر که با توفان
بسان علف که با صحرا
بسان باران که با دریا
بسان پرنده که با بهار
بسان درخت که با جنگل سخن می گوید
زیرا که من ریشه های تو را دریافته ام
زیرا که صدای من با صدای تو آشناست
احمد شاملو
مرغی از اقصای ظلمت پر گرفت
شب، چرایی گفت و خواب از سر گرفت.
مرغ، وایی کرد، پر بگشود و بست
راهِ شب نشناخت، در ظلمت نشست.
من همان مرغم، به ظلمت باژگون
نغمهاش وای، آبخوردش جوی خون.
دانهاش در دامِ تزویرِ فلک
.....
احمد شاملو
(بقیه در ادامه مطلب)
کوه با نخستین سنگ ها آغاز می شود
و انسان با نخستین درد
در من زندانی ستمگری بود
که به آواز زنجیرش خو نمی کرد
من با نخستین نگاه تو آغاز شدم
توفان ها
در رقص عظیم تو
...
احمد شاملو
(بقیه در ادامه مطلب)
نه!
هرگز شب را باور نکردم
چرا که در فراسوهای دهلیزش
به امید دریچه ای دل بسته بودم...
احمد شاملو
زیباترین حرفت را بگو
شکنجه ی پنهانِ سکوتت را آشکاره کن
و هراس مدار از آن که بگویند
ترانه ای بیهوده می خوانید .
چرا که ترانه ی ما
ترانه ی بیهوده گی نیست
چرا که عشق
حرفی بیهوده نیست .
حتا بگذار آفتاب نیز بر نیاید
به خاطرِ فردای ما اگر
بر ماش منتی ست ؛
چرا که عشق
خود فرداست
خود همیشه است .
شاملو
حتی اگر هزار سال عاشق تو باشم
یک بوسه
یک نگاه حتی
حرامم باد
اگر تو عاشق من نباشی
احمد شاملو
و قلب
برای زندگی بس است
روزی که معنای هر سخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف ، زندگی ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبردم
روزی که هر لب ترانه ایست
تا کمترین سرود ، بوسه باشد
روزی که تو بیایی ، برای همیشه بیایی
و مهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم
و من آن روز را انتظار می کشم
حتی روزی که
دیگر نباشم
احمد شاملو
ميان خورشيدهاي هميشه
زيبايي ي تو
لنگري ست
خورشيدي که
از سپيده دم همه ستارگان
بي نيازم مي کند
نگاه ات
شکست ستمگري ست
نگاهي که عرياني ي روح مرا
از مهر
جامه يي کرد
بدان سان که کنون ام
شب بي روزن هرگز
چنان نمايد که کنايتي طنزآلود بوده است
و چشمان ات با من گفتند
که فردا
روز ديگري ست
آنک چشماني که خميرمايه ي مهر است
وينک مهر تو:
نبردافزاري
تا با تقدير خويش پنجه درپنجه کنم
آفتاب را در فراسوهاي افق پنداشته بودم
به جز عزيمت نابهنگام ام گزيري نبود
چنين انگاشته بودم
آيدا فسخ عزيمت جاودانه بود
ميان آفتاب هاي هميشه
زيبايي ي تو
لنگري ست
نگاه ات
شکست ستمگري ست
و چشمان ات با من گفتند
که فردا
روز ديگري ست
احمد شاملو
ای كاش، عشق را
زبانِ سخن بود.
هزار كاكُلي شاد
در چشمانِ توست.
هزار قناری خاموش، در گلوی من.
احمد شاملو
روزی ما دوباره کبوترهایمان را پیدا خواهیم کرد
ومهربانی دست زیبایی را خواهد گرفت
روزی که کمترین سرود
بوسه است
وهر انسان
برای هر انسان
برادری‌ست
روزی که دیگر درهای خانه‌شان را نمی‌بندند
قفل
افسانه‌ای‌ست
وقلب
برای زندگی بس است
روزی که معنای هرسخن دوست داشتن است
تا تو به خاطر آخرین حرف، دنبال سخن نگردی
روزی که آهنگ هر حرف، زندگی‌ست
تا من به خاطر آخرین شعر رنج جستجوی قافیه نبرم
روزی که هرلب ترانه‌ای‌ست
تا کمترین سرود، بوسه باشد
روزی که تو بیایی، برای همیشه بیایی
ومهربانی با زیبایی یکسان شود
روزی که ما دوباره برای کبوترهایمان دانه بریزیم
ومن آن روز را انتظار می‌کشم
حتی روزی که
دیگر نباشم
احمد شاملو
همه لرزش دست و دلم
از آن بود که عشق پناهی گردد
پروازی نه گریز گاهی گردد
آی عشق آی عشق
چهره آبی‌ات پیدا نیست
و خنکای مرحمی بر شعله زخمی
نه شور شعله بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره سرخت پیدا نیست
غبار تیره تسکینی بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی بر گریز حضور
سیاهی بر آرامش آبی
و سبزه برگچه بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست
احمد شاملو
من، بر می خیزم !
چراغی در دست؛
چراغی در دلم،
زنگار روحم را صیقل می زنم
آیینه‌ای برابر آینه ات می گذارم
تا با تو ابدیتی بسازم!
شاملو
همه لرزش دست و دلم
از آن بود که عشق پناهی گردد
پروازی نه، گریز گاهی گردد
آی عشق آی عشق
چهره آبی‌ات پیدا نیست
و خنکای مرحمی بر شعله زخمی
نه شور شعله بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره سرخت پیدا نیست
غبار تیره تسکینی بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی بر گریز حضور
سیاهی بر آرامش آبی
و سبزه ی برگچه، بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست
احمد شاملو
مرهم زخم های کهنه ام
کنج لبان توست !
بوسه نمی خواهم
چیزی بگو ...
احمد شاملو
کیستی که من
اینگونه
به اعتماد
نام خود را با تو می گویم؟
کلید خانه ام را
در دستت می گذارم
نان شادیهایم را
با تو قسمت می کنم
به کنارت می نشینم و
بر زانوی تو
آرام به خواب می روم
¤
کیستی که من
اینگونه به جد
در دیار رویاهای خویش
با تو درنگ می کنم؟
احمد شاملو
مرا
تو
بی سببی
نیستی
به راستی
صلت كدام قصیده ای
ای غزل؟
ستاره باران جواب كدام سلامی
به آفتاب
از دریچه ی تاریك؟
كلام از نگاه تو شكل می بندد
خوشا نظر بازیا كه تو آغاز می كنی!
پس پشت مردمكانت
فریاد كدام زندانی است، كه آزادی را
به لبان برآماسیده ی گل سرخی پرتاب می كند؟
ورنه،
این ستاره بازی
حاشا
چیزی بدهكار آفتاب نیست
نگاه از صدای تو ایمن می شود.
چه مؤمنانه نام مرا آواز می كنی!
و دلت
كبوتر آتشی ست،
در خون تپیده
به بام تلخ.
با این همه
چه بالا
چه بلند
پرواز می كنی!
زنده یاد شاملو
این فصل را با من بخوان، باقى فسانه است