نجوای عاشقی

چه بی تابانه می خواهمت

ای دوریت آزمون تلخ زنده بگوری 

چه بی تابانه تو را طلب می کنم 

بر پشت سمندی

گویی

 نوزین

که قرارش نیست

و فاصله

تجربه ای بیهوده است

بوی پیرهنت

این جا

و اکنون

کوه ها در فاصله

سردند

دست

در کوچه و بستر

حضور مأنوس دست تو را می جوید 

و به راه اندیشیدن

یاس را

رج می زند

بی نجوای انگشتانت

فقط

و جهان از هر سلامی خالی است

شانه ات مجابم می کند

در بستری که عشق تشنگیست

زلال شانه هایت

همچنانم عطش می دهد

در بستری که

عشق

مجابش کرده است