ما دو تن مغرور

هر دو از هم دور

وای در من تاب دوری نیست

ای خیالت

خاطرِ من را نوازش بار

بیش از این در من صبوری نیست

بی تو

من تنهای تنهایم

من به

دیدار تو میآیم

 

 حمید مصدق

شب با تمام وحشت خود خواب رفته است

 

و در تمام این شب تاریک،

 

تاریک، چون تفاهم من،

 

- با تو!

 

انسان،...

 

افسانه ی مکرر اندوه و رنج را

 

تکرار می کند

 

گفتی:

 

امید هاست،

 

در نا امید بودن من؛

 

اما،

 

این آب تیره را

 

نم باران نبود

 

 و نیست

 

این ابر تیره را سر باریدن ،

 

انسان به جای آب

 

هرمِ سرابِ سوخته می نوشد

 

گلهای نو شکفته

 

این لاله های سرخ

 

گل نیست

 

خون رسته ز خاک است

 

باور کن اعتماد

 

از قلبهای کال

 

بار رحیل بسته

 

و مهربانی ما را

 

خشم و تنفر افزون

 

از یاد برده است

 

باورنمی کنی که حس پاک عاطفه در سینه مرده است؟

 

 

حمید مصدق

دیدم او را آه بعد از بیست سال

 

گفتم: این خود اوست، یا نه، دیگری ست

 

چیزکی از او در او بود و نبود

 

گفتم: این زن اوست؟ یعنی آن پری ست؟

 

 

هر دو تن دزدیده و حیران نگاه

 

سوی هم کردیم و حیران تر شدیم

 

هر دو شاید با گذشت روزگار

 

در کف باد خزان پرپر شدیم

 

 

از فروشنده کتابی را خرید

 

بعد از آن آهنگ رفتن ساز کرد

 

خواست تا بیرون رود بی اعتنا

 

دست من در را برایش باز کرد

 

 

عمر من بود او که از پیشم گذشت

 

رفت و در انبوه مردم گم شد او

 

باز هم مضمون شعری تازه گشت

 

باز هم افسانه ی مردم شد او

 

 

حمید مصدق

آه ، ای عشق

 

 تو در جان و تن من جاری

 

دلم آن سوی زمان

 

با تو آیا دارد

 

وعده ی دیداری ؟

 

چه شنیدم ؟

 

تو چه گفتی ؟

 

آری ؟!

 

 

 حمید مصدق

اما من و تو

دور از هم مي پوسيم

غمم از وحشت پوسيدن نيست

غمم از زيستن بي تو در اين لحظه ي پُر دلهره است

گفته بودند که از دل برود يار چو از ديده برفت

سالها هست که از ديده ي من رفتي ليک

دلم از مهر تو آکنده هنوز

دفتر عمر مرا

دست ايام ورقها زده است

زير بار غم عشق

قامتم خم شد و پشتم بشکست

در خيالم اما

همچنان روز نخست

تويي آن قامت بالنده هنوز

در قمار غم عشق

دل من بردي و با دست تهي

منم آن عاشق بازنده هنوز

آتش عشق پس از مرگ نگردد خاموش

گر که گورم بشکافند عيان مي بينند

زير خاکستر جسمم باقيست

آتشي سرکش و سوزنده هنوز

 

حمید مصدق

كسي با سكوتش،

مرا تا بيابان بي انتهاي جنون برد

كسي با نگاهش،

مرا تا درندشت درياي خون برد

 مرا باز گردان

مرا اي به پايان رسانيده

- آغاز گردان !

 

حمید مصدق

زان لحظه كه ديده بررخت واكردم

دل دادم و شعر عشق انشاء كردم

 

ني، ني، غلطم، كجا سرودم شعري

تو شعر سرودي و من امضاء كردم

 

حمید مصدق

غزلواره

اين عشق ماندني

اين شعر بودني

اين لحظه هاي با تو نشستن

سرودني ست

 

اين لحظه هاي ناب

در لحظه هاي بي خودي و مستي

شعر بلند حافظ

از تو شنودني ست

 

اين سر

- نه مست باده،

اين سر كه مست

مست دو چشم سياه توست

اينك به خاك پاي تو مي سايم

كاين سر به خاك پاي تو با شوق سودني ست

 

تنها تو را ستودمت كه بدانند مردمان

محبوب من به سان خدايان ستودني ست

 

من پاكباز عاشقم

از عاشقان تو

با مرگم  آزماي

با مرگ اگر كه شيوه تو آزمودني ست

 

اين تيره روزگار

در پرده غبار دلم را فرو گرفت

تنها به خنده

يا به شكر خنده هاي تو

گرد و غبار از دل تنگم زدودني ست

 

در روزگار هر كه ندزديد مفت باخت

من نيز مي ربايم

اما چه ؟

- بوسه،

بوسه از آن لب ربودني ست

 

تنها تويي كه بود و نمودت يگانه بود

غير از تو، هر كه بود

هر آنچه نمود

نيست

 

بگشاي در به روي من و عهد وعشق بند

كاين عهد بستني

- اين در گشودني ست

 

اين شعر خواندني

اين عشق ماندني

اين شور بودني ست

 

اين لحظه هاي پر شور

اين لحظه هاي ناب

اين لحظه هاي با تو نشستن

- سرودني ست

 

حمید مصدق

من صبورم اما

به خدا دست خودم نيست اگرمي رنجم

يا اگر شادي زيباي تو را

به غم غربت چشمان خودم ميبندم

من صبورم اما

چه قدَر با همه ي عاشقي ام محزونم

و به ياد همه ي خاطره هاي گل سرخ

مثل يك شبنم افتاده ز غم مغمومم

من صبورم اما

بي دليل از قفس كهنه ي شب مي ترسم

بي دليل از همه ي تيرگي رنگ غروب

و چراغي كه تو را از شب متروك دلم دور كند

من صبورم اما

آه ، اين بغض گران

صبر چه مي داند چيست

 

حميد مصدق

غم ازدرون مرا متلاشی کرد

 کاهیده قطره قطره تنم در زلال اشک

 من پیشرفت کاهش جان را درون دل

 احساس می کنم ...

احساس می کنم ،

که تو بخشیده ای به من

این پرشکوه جوشش پر شوکت غرور

 در من نه انتظار و نه امیدی

امید بازگشت تو ؟

 بی حاصل !

من از تو بی نیازتر از مردگان گور ...

 دیگر به من مبخش

احساس دوست داشتن جاودانه را

با سکر بی خیالی

اعصاب خویش را

 تخدیر می کنم

من قامت بلند تو را در قصیده ای

با نقش قلب سنگ تو تصویر می کنم

 

حمید مصدق 

آه ، ای عشق تو در جان و تن من جاری

دلم آن سوی زمان

با تو آیا دارد

ــ وعده ی دیداری ؟

 

ــ چه شنیدم ؟

تو چه گفتی ؟

ــ آری ؟!

 

 حمید مصدق

 بی تو در می یابم

چون چناران کهن

از درون تلخی واریزم را

کاهشِ جان من این شعر من است

آرزو می کردم

که تو خواننده شعرم باشی

راستی شعر مرا می خوانی؟

نه دریغا هرگز

باورم نیست که خواننده شعرم باشی

کاشکی شعر مرا می خواندی!

 

حمید مصدق        

گلی جان

گلی جان سفره دل را

برایت پهن خواهم کرد

گلی جان وحشت از سنگ است و سنگ انداز

وگرنه من برایت شعرهای ناب خواهم خواند

در اینجا وقت گل گفتن

زمان گل شنفتن نیست

نهان در آستین همسخن ماری

درون هر سخن خاری ست

گلی جان در شگفتم از تو و این پاکی روشن

شگفتی نیست؟

که نیلوفر چنین شاداب در مرداب می روید؟

از اینجا تا مصیبت راه دوری نیست

از اینجا تا مصیبت سنگ سنگش

قصه تلخ جدائی ها

سر هر رهگذارش مرگ عشق و آشنائی هاست

از اینجا تا حدیث مهربانی راه دشواری ست

بیابان تا بیابانش پر از درد است

مرا سنگ صبوری نیست

گلی جان با توام

سنگ صبورم باش

شبم را روشنائی بخش

گلی، دریای نورم باش

 

  حمبد مصدق                                                

نه کوه قاف

نه تا آسمان

نه تا ناهید

مرا به کوچه محبوب خوب من ببرید

به کوچه باغ پر از وهم

- خلوت شاعر -

به طواف قامت آن سرو

....................

ادامه نوشته

شعر زیبای "سیب" و جوابیه ی آن

تو به من خندیدی و نمی دانستی

من به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدم

باغبان از پی من تند دوید

سیب را دست تو دید

غضب آلود به من کرد نگاه

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک

و تو رفتی و هنوز 

سالهاست که در گوش من آرام آرام

خش خش گام تو تکرار کنان می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چرا باغچه کوچک ما سیب نداشت

حمید مصدق ( خرداد ۱۳۴۳)

 --------------------------------------

من به تو خندیدم

چون که می دانستم

تو به چه دلهره از باغچه همسایه سیب را دزدیدی

پدرم از پی تو تند دوید

و نمی دانستی باغبان باغچه همسایه

پدر پیر من است

من به تو خندیدم

تا که با خنده ی تو ، پاسخ عشق تو را ، خالصانه بدهم

بغض چشمان تو لیک ، لرزه انداخت به دستان من و

سیب دندان زده از دست من افتاد به خاک

دل من گفت: برو

چون نمی خواست به خاطر بسپارد گریه تلخ تو را….

و من رفتم و هنوز ، سالهاست که در ذهن من آرام آرام

حیرت و بغض تو تکرار کنان

می دهد آزارم

و من اندیشه کنان غرق در این پندارم

که چه می شد اگر باغچه خانه ما سیب نداشت

                 

فروغ فرخزاد

زان لحظـــه كه دیده بررخت واكردم
دل دادم و شعر عشق انشاء كردم

نی، نی غلطم، كجا سرودم شعری
تو شعر سرودی و من امضــــاء كردم

حمید مصدق