باید کسی را پیدا کنم

 

دوستم داشته باشد

 

آنقدر

 

که یکی از این شب های لعنتی

 

آغوشش را برای من و یک دنیا خستگی بگشاید

 

هیچ نگوید...

 

هیچ نپرسد...

 

 

 نزار قبانی  

ﮐﺎﺵ می ﺷﺪ ﯾﮏ ﺻﺒﺢ

 

ﮐﺴﯽ ﺯﻧﮓ ﺧﺎﻧﻪ ﻫﺎﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﺑﺰﻧﺪ ﺑﮕﻮﯾﺪ :

 

ﺑﺎ ﺩﺳتِ  ﭘُﺮ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ

 

ﺑﺎ لبخند،

 

ﺑﺎ ﻗﻠﺐ ﻫﺎﯾﯽ ﺁﮐﻨﺪﻩ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﻫﺎﯼ ﻭﺍﻗﻌﯽ ...

 

ﺍﺯ ﺁﻥ سوﯼ ﺩﻭﺳﺖ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﻫﺎ

 

ﺁﻣﺪﻩ ﺍﻡ ﺑﻤﺎﻧﻢ ﻭ

 

ﻫﺮﮔﺰ ﻧﺮﻭﻡ...!

 

 

 سیدعلی صالحی

ﮐﺎﺵ ﺗﺎ ﺩﻝ می گرفت ﻭ می شکست

ﺩﻭﺳﺖ ﻣﯽ ﺁﻣﺪ ﮐﻨﺎﺭﺵ ﻣﯽ ﻧﺸﺴﺖ !

ﮐﺎﺵ می شد ﺭﻭﯼ ﻫﺮ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﮐﻤﺎﻥ...

ﻣﯽ ﻧﻮﺷﺘﻢ ﻣﻬﺮﺑﺎﻥ ﺑﺎ ﻣﻦ ﺑﻤﺎﻥ !!!

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﻗﻠﺐ ﻫﺎ ﺁﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ

ﮐﯿﻨﻪ ﻭ ﻏﻢ ﻫﺎ ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺩ ﺑﻮﺩ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺩﻝ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﻧﻢ ﻧﻢ ﺑﺎﺭﺍﻥ ﻫﻢ ﺁﻏﻮﺷﯽ ﻧﺪﺍﺷﺖ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﮐﺎﺵ ﻫﺎﯼ ﺯﻧﺪگی

ﺗﺎ ﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﭘﺸﺖ ﻗﺎﺏ ﺑﻨﺪﮔﯽ

ﮐﺎﺵ می شد ﮐﺎﺵ ﻫﺎ ﻣﻬﻤﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ

ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﻏﺼﻪ ﻫﺎ ﭘﻨﻬﺎﻥ ﺷﻮﻧﺪ

ﮐﺎﺵ ﻣﯽ ﺷﺪ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﻏﻤﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮﺩ

ﺭﺩ ﭘﺎﯼ ﮐﯿﻨﻪ ﻫﺎ ﺭﻧﮕﯿﻦ ﻧﺒﻮد..

ﮐﺎﺵ می شد ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺩﺍﺷﺖ . . .

ﻻﺍﻗﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﺭﺍ ﯾﮑﺒﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ . . .

ﺳﺎﻋﺘﻢ ﺑﺮﻋﮑﺲ می چرخید ﻭ ﻣﻦ . . .

ﺑﺮﺗﻨﻢ می شد ﮔﺸﺎﺩ ﺍﯾﻦ ﭘﯿﺮﻫﻦ . . .

ﺁﻥ ﺩﺑﺴﺘﺎﻥ ، ﮐﻮﺩﮐﯽ ، ﺳﺮﻣﺸﻖ، ﺁﺏ . . .

ﭘﺎﯼ ﻣﺎﺩﺭ ﻫﻢ ﺑﺮﺍﯾﻢ ﺟﺎﯼ ﺧﻮﺍﺏ . . .

ﺧﻮﺩ ﺑﺮﻭﻥ می کردم ﺍﺯ ﺩﻟﻮﺍﭘﺴﯽ . . .

ﺩﻝ نمی دادم ﺑﻪ ﺩﺳﺖ ﻫﺮ ﮐﺴﯽ . . .

ﻋﻤﺮ ﻫﺴﺘﯽ ، ﺧﻮﺏ ﻭ ﺑﺪ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻧﯿﺴﺖ . . .

ﺣﯿﻒ ﻫﺮﮔﺰ ﻗﺎﺑﻞ ﺗﮑﺮﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ! ! !

نیما یوشیج !!!

پ . ن :

متاسفانه منبع دقیقی برای نام شاعر نیافتم . اگر اشتباه است لطفا تذکر دهید تا اصلاح گردد.

_________________________

در خصوص این شعر یکی از همراهان گرامی تذکری دادند که عینا درج می نمایم. با تشکر از ایشان

درودها دوست گرامی.
این شعر در هیچکدام از کتابهای علی لسفندیاری ( پدر شعر نو) با تخلص نیمایوشیج نیست.
دوستی میگفت: از عبدالعلی نظافتیانه، که اینهم نمیتونه سندیت داشته باشه. چون نتونستم آثار ایشون رو پیدا کنم.

آقای آل محمود

رفت حاجی به طواف حرم و ...

 

بازآمد!

 

ما به قربان تو رفتیم و...

 

همان جا ماندیم!!

 

 

 میر نجات اصفهانی

ای نگاهت نخی از مخمل و از ابریشم

 

چند وقتی است که هر شب به تو می اندیشم

 

 

به تو آری , به تو , یعنی به همان منظر دور

 

به همان سبز صمیمی به همان باغ بلور

 

 

به همان سایه ، همان وهم ، همان تصویری

 

که سراغش ز غزل های خودم می گیری

 

 

به تبسم ، به تکلم ، به دل آرایی تو

 

به خموشی ، به تماشا ، به شکیبایی تو

 

 

به سخن های تو با لهجه شیرین سکوت

 

به نفس های تو در سایه سنگین سکوت

 

 

به همان زل زدن از فاصله دور به هم

 

یعنی آن شیوه فهماندن منظور به هم

 

 

شبحی چند شب است آفت جانم شده است

 

اول نام کسی ورد زبانم شده است

 

 

در من انگار کسی در پی انکار من است

 

یک نفر مثل خودم عاشق دیدار من است

 

 

یک نفر ساده , چنان ساده که از سادگی اش

 

می شود یک شبه پی برد به دلدادگی اش

 

 

آه ای خواب گران سنگ سبک بار شده

 

بر سر روح من افتاده و آوار شده

 

 

رعشه ای چند شب است آفت جانم شده است

 

اول اسم کسی ورد زبانم شده است

 

 

در من انگار کسی در پی انکار من است

 

یکنفر مثل خودم تشنه دیدار من است

 

 

یکنفر سبز چنان سبز که از سر سبزیش

 

می شود پل زد از احساس خدا تا دل خویش

 

 

آی بی رنگ تر از آینه یک لحظه بایست

 

راستی این شبح هر شبه , تصویر تو نیست ؟

 

 

اگر این حادثه ی هر شبه تصویر تو نیست

 

پس چرا رنگ تو وآینه اینقدر یکی است

 

 

حتم دارم که تویی آن شبح آینه پوش

 

عاشقی جرم قشنگیست به انکار مکوش

 

 

آری آن سایه که شب آفت جانم شده بود

 

آن الفبا که همه ورد زبانم شده بود

 

 

اینک از پشت دل آینه پیدا شده است

 

و تماشاگه این خیل تماشا شده است

 

 

آری آن یار دبستانی دلخواه تویی

 

عشق من آن شبح شاد شبانگاه تویی

 

 

بهروز یاسمی

به کمال عجز گفتم، که به لب رسید جانم

 

به غرور و ناز گفتی، تو مگر هنوز هستی؟

 

 

فروغی بسطامی

ای وای از این عشق قدیمی و از این شعر

 

شعری که مرا یاد تو انداخته باشد

 

----------------------------------------------------------

 

ایوان و غروب و قمر و فاخته باشد

 

قالیچه ی ابریشمی انداخته باشد

 

 

قوریّ گل سرخ و سماور، دو سه فنجان

 

حافظ به غزلخوانی پرداخته باشد

 

 

هی نم نم باران و سرانگشت به شیشه

 

هی باد به هر خاطره ای تاخته باشد

 

 

کالسکه ای از خش خش هر برگ بیاید

 

یک باغ به لبخند تو دل باخته باشد

 

 

تو فکر کنی اینهمه سالی که گذشته ست

 

شاید که تو را آینه نشناخته باشد

 

 

او لب نگشاید به گله، کنج همین قاب

 

یک عمر فقط سوخته و ساخته باشد

 

 

ای وای از این عشق قدیمی و از این شعر

 

شعری که مرا یاد تو انداخته باشد

 

 

شهراد میدری                                       

چشم اگر این است و ابرو این و ناز و عشوه این

 

الوداع ای صبر و تقوا ! الوداع ای عقل و دین..!

 

 

کمال خجندی                                                                     

سعدی ! چو جورش می بری، نزدیک او دیگر مرو!

 

ای بی بصر! من می روم؟! او می کشد قلاب را !!!!  

یک هایکو و یک سنریو - از ژورنال "هایکوی مدرن" - برگردان: یوسف صدیق (گیلراد)

(۱)  هایکو ی برگزیده ی شماره پاییز ۲۰۱۴

 

شب داغ تابستان

 

بر هر دست اندازی

 

تمشک.

 

 

(۲) سنریوی برگزیده ی شماره پاییز ۲۰۱۴

 

ب مثبت*

 

گروه خونی من حتا

 

آکنده از اندرز.

 

- - - - - - - - - -

 

اشاره*: سنریوی بالا، بر پایه ی یک شگرد زبانی جالب شکل گرفته است.

 

همانگونه که می‌‌دانید، حرف "ب" در زبان انگلیسی‌ "بی‌" (به معنی بشو)

 

خوانده می‌‌شود. در نتیجه از زاویه ی شنیداری، سطر اول دربرگیرنده دو معنا ‌

 

ست : "گروه خونی ب"، و "مثبت باش"

 

(1)

 

:Favorite haiku of the Autumn 2014 issue

 

 

hot summer night

 

 

each and every bump

 

 

of the blackberry

 

 

Ben Moeller-Gaa

 

 

(2)

 

 

:Favorite senryu of the Autumn 2014 issue

 

 

B positive

 

 

even my blood type

 

 

full of advice

 

Joyce Clement

 

برادرم مشاور املاك است، من مشاور افلاك

 

او زمين ها را متر مي كند، من آسمان ها را

 

من از ساختن بيت خوشحال می شوم، او از فروختن بيت

 

او چندين دفتر دارد، من چندين كتاب

 

او هر روز بزرگ می شود، من هر روز كوچك

 

با تمام اين ها نمی دانم چرا اهل محل

 

به من می گويند اكبر،

 

به او می گويند اصغر...!

 

 

اکبر اکسیر

عشق

 

چيز عجيبی ست

 

وقتی از من

 

ديكتاتوری می سازد، زود رنج

 

كه تنها تو را انحصاری می خواهد

 

از تو

 

نازک دلی

 

كه اشک مرا

 

تاب نمی آورد...

 

عشق چيز عجيبی نيست

 

شايد

 

اما

 

من و تو

 

عجيب ...

 

عاشق شده ايم!

 

 

ماندانا طورانی                           

جا مانده ایم و شرح دل ما خجالت است

 

زائـر شدن، پیاده یقینا سعادت است

 

 

ویزا ، بلیط ، کرب و بلا مال خوب هاست !

 

سهم چو من ، پیامک " هستم به یادت " است ...

 

 

یک اربعین غزل، به امید عنایتی

 

این بغض من اگر چه خودش هم عنایت است

 

 

چیزی برای عرضه ندارم مرا ببخش

 

یعنی غزل ، نشانه ی عرض ارادت است

 

 

 

فاطمه سادات مظلومی  

خداحافظ گاری کوپر ؛ شکستن تندیس "رؤیای آمریکایی"

"قلعه ی باگ مورن" در ارتفاع 2300 متری کوه های سوییس، ناکجا آبادی ست

که جوانان گریخته از جامعه ی مدرن را در خود پناه داده است. هریک از این جوانان

نتیجه ی یکی از وجوه به بن بست رسیده ی ساختار جوامع ...

بقیه در ادامه مطلب

دو مقاله خیلی خوب راجع به رومن گاری (PDF) لطفا کلیک نمایید.

1- گفت و گو با رالف اسکول کرافت

2- مردی که سایه اش را فروخت

ادامه نوشته

دکتر این بار برایم نمِ باران بنویس

 

دو سه شب پرسه زدن توی خیابان بنویس...

 

---------------------------------------------

 

آه دکتر! سرِ من درد بزرگی شده است

 

بره ی لعنتی ام عاشق گرگی شده است

 

 

سرد شد از تن من... دل به خیابان زد و رفت

 

گرگِ من بره نچنگیدهِ به باران زد و رفت...

 

 

آه دکتر! لبِ او «صبر و ثباتم» می داد

 

بوش «وقت سحر از غصه نجاتم» می داد!

 

 

آه دکتر! نفست گم شده باشد سخت است

 

نفست همدم مردم شده باشد... سخت است

 

 

آه دکتر! سرِ من درد بزرگی دارد

 

بره ام میل به بوسیدن گرگی دارد...

 

 

دکتر این بار برایم نمِ باران بنویس

 

دو سه شب پرسه زدن توی خیابان بنویس...

 

 

مهتاب یغما

.................................

 

 

عهد کردم دگر از قول و غزل دم نزنم

 

 زیر قول دلم آیا بزنم یا نزنم ؟

 

 

گفته بودم که به دریا نزنم دل ، اما

 

 کو دلی تا که به دریا بزنم یا نزنم ؟

 

 

 از ازل تا به ابد... پرسش آدم این است:

 

 دست بر میوه ی حوّا بزنم یا نزنم ؟

 

 

..........................

 

 

قیصر امین پور

جای مهتاب به تاریکی شب ها تو بتاب

 

من فدای تو، به جای همه گل ها تو بخند

 

 

فریدون مشیری

چه غریب ماندی ای دل , نه غمی نه غمگساری

 

نه به انتظار یاری , نه ز یار انتظاری

 

 

غم اگربه کوه گویم , بگریزد و بریزد

 

که دگر بدین گرانی , نتوان کشید باری

 

 

دل من چه حیف بودی که چنین ز کار ماندی

 

چه هنر به کار بندم که نماند وقت کاری

 

 

نرسید آن که ماهی به تو پرتوی رساند

 

دل آبگینه بشکن که نماند جز غباری

 

 

همه عمر چشم بودم که مگر گلی بخندد

 

دگر ای امید خون شو که فرو خلید خاری

 

 

سحرم کشیده خنجر , که چرا شبت نکشته است

 

تو بکش که تا نیفتد دگرم به شب گذاری

 

 

چو به زندگان نبخشی تو گناه زندگانی

 

بگذار تا بمیرد به بر تو زنده واری

 

 

نه چنان شکست پشتم , که دوباره سر برآرم

 

منم آن درخت پیری , که نداشت برگ و باری

 

 

سر بی پناه پیری به کنار گیر و بگذر

 

که به غیر مرگ دیگر، نگشایدت کناری

 

 

به غروب این بیابان بنشین غریب و تنها

 

بنگر وفای یاران که رها کنند یاری

 

 

هوشنگ ابتهاج ( سایه )    

در اين سياه سال غزل، قحط دل بری

 

بيرون دويده شعر تو از زير روسری

 

 

شب تيغ می کشد به بلندای شعر تو

 

اما تو از تمامی اين دشنه ها سری

 

 

پس می رود که باز بيايد به شکل برف

 

تا رو سپيد باشد از اين پس ستم گری

 

 

برف آمده که پنجره ها لال تر شوند

 

پيراهن تو پنجره ای در سخن وری!

 

 

قيقاج می رود شب برفی ،عقب عقب

 

تو پيش می روی که هميشه جلوتری

 

 

از لحظه های «سال بد و باد و شک و اشک»

 

داری  هوای  تازه  برايم  می آوری

 

 

از من نخواه تلخی شب را غزل کنم

 

وقتی که بوسه بوسه قافله ی قند می بری

 

 

در شهر شعر خسته من، پس سخن بگو

 

تا  واکند  به  روی  تو  آغوش  هر  دری

 

 

درها که باز می شود از شهر می رود

 

شب های برفی من و خورشيد ديگری

 

 

سر می کشد که باز بخندد در آسمان

 

رويای آن که «می پرم» و اين که «می پری»

 

 

حالا که «باز» می پرد و باز می پرد

 

بگذار تا کبوتر ما هم کبوتری...! 

 

 

سیامک بهرام پرور