Photo: ‎شعر «دریغ و درد» از مهدی اخوان ثالث در سوگ فروغ چه درد آلود و وحشتناک نمی گردد زبانم که بگویم ماجرا چون بود دریغا درد ، هنوز از مرگ نیما من دلم خون بود … چه بود؟ این تیر بی رحم از کجا آمد؟ که غمگین باغِ بی آواز ما را باز درین محرومی و عریانی پاییز ، بدینسان ناگهان خاموش و خالی کرد از آن تنها و تنها قمریِ محزون و خوشخوان نیز؟ چه وحشتناک ! نمی آید مرا باور و من با این شبخون های بی شرمانه و شومی که دارد مرگ بدم می آید از این زندگی دیگر ندانستم ، نمی دانم چه حالی بود؟ پس از یک عمر قهر و اختیارِ کفر ، ـ چگویم ، آه ، نشستم عاجز و بی اختیار ، آنگاه به ایمانی شگفت آور ، بسی پیغام ها ، سوگندها دادم خدا را ، با شکسته تر دل و با خسته تر خاطر نهادم دست های خویش چون زنهاریان بر سر که زنهار ، ای خدا ، ای داور ، ای دادار ، مبادا راست باشد این خبر ، زنهار ! تو آخر وحشت و اندوه را نشناختی هرگز وَنَفْشُرده ست هرگز پنجه ی بغضی گلویت را تو را هم با تو سوگند ، آری ! مکن ، مپسندین ، مگذار خداوندا ، خداوندا ، پس از هرگز ، پس از هرگز همین یک آرزو ، یک خواست همین یک بار ببین غمگین دلم با وحشت و با درد می گرید خداوندا ، به حق هرچه مردانند ، ببین یک مرد می گرید … چه بی رحمند صیادانِ مرگ ، ای داد ! و فریادا ، چه بیهوده است این فریاد نهان شد جاودان در ژرفتای خاک و خاموشی پریشادخت شعر آدمیزادان چه بی رحمند صیادان نهان شد ، رفت ازین نفرین شده ، مسکین خراب آباد دریغا آن زن ِ مردانه تر از هرچه مردانند ؛ آن آزاده ، آن آزاد تسلی می دهم خود را که اکنون آسمان ها را ، زچشمِ اخترانِ دور دستِ شعر بر او هر شب نثاری هست ، روشن مثل شعرش ، مثل نامش پاک ولی دردا ! دریغا ، او چرا خاموش ؟ چرا در خاک ؟ بهمن 1345‎

چه درد آلود و وحشتناک
نمی گردد زبانم که بگویم ماجرا چون بود
دریغا درد ،
هنوز از مرگ نیما من دلم خون بود …


چه بود؟ این تیر بی رحم از کجا آمد؟
که غمگین باغِ بی آواز ما را باز
درین محرومی و عریانی پاییز ،
بدینسان ناگهان خاموش و خالی کرد
از آن تنها و تنها قمریِ محزون و خوشخوان نیز؟

چه وحشتناک !
نمی آید مرا باور
و من با این شبخون های بی شرمانه و شومی که دارد مرگ
بدم می آید از این زندگی دیگر

ندانستم ، نمی دانم چه حالی بود؟
پس از یک عمر قهر و اختیارِ کفر ،
ـ چگویم ، آه ،
نشستم عاجز و بی اختیار ، آنگاه به ایمانی شگفت آور ،
بسی پیغام ها ، سوگندها دادم
خدا را ، با شکسته تر دل و با خسته تر خاطر
نهادم دست های خویش چون زنهاریان بر سر
که زنهار ، ای خدا ، ای داور ، ای دادار ،
مبادا راست باشد این خبر ، زنهار !
تو آخر وحشت و اندوه را نشناختی هرگز
وَنَفْشُرده ست هرگز پنجه ی بغضی گلویت را
تو را هم با تو سوگند ، آری !
مکن ، مپسندین ، مگذار

خداوندا ، خداوندا ، پس از هرگز ،
پس از هرگز همین یک آرزو ، یک خواست
همین یک بار
ببین غمگین دلم با وحشت و با درد می گرید
خداوندا ، به حق هرچه مردانند ،
ببین یک مرد می گرید …
چه بی رحمند صیادانِ مرگ ، ای داد !
و فریادا ، چه بیهوده است این فریاد
نهان شد جاودان در ژرفتای خاک و خاموشی

پریشادخت شعر آدمیزادان

چه بی رحمند صیادان
نهان شد ، رفت
ازین نفرین شده ، مسکین خراب آباد
دریغا آن زن ِ مردانه تر از هرچه مردانند ؛
آن آزاده ، آن آزاد
تسلی می دهم خود را
که اکنون آسمان ها را ، زچشمِ اخترانِ دور دستِ شعر
بر او هر شب نثاری هست ، روشن مثل شعرش ، مثل نامش پاک
ولی دردا ! دریغا ، او چرا خاموش ؟
چرا در خاک ؟

مهدی اخوان ثالث - بهمن 1345