خوش به حال من و دریا و غروب و خورشید

                 و چه بی ذوق جهانی که مرا با تو ندید

رشته ای جنس همان رشته که بر گردن توست

                 چه سر وقت مرا هم به سر وعده کشید

به کف و ماسه که نایابترین مرجان ها

                 تپش تبزده ی نبض مرا می فهمید

آسمان روشنی اش را همه بر چشم تو داد

                 مثل خورشید که خود را به دل من بخشید

ما به اندازه هم سهم ز دریا بردیم

                 هیچکس مثل تو و من به تفاهم نرسید

خواستی شعر بخوانم دهنم شیرین شد

                 ماه، طعم غزلم را ز نگاه تو چشید

من که حتی پی پژواک خودم می گردم

                 آخرین زمزمه ام را همه شهر شنید

 

  محمد علی بهمنی