جهان را بنگر

 

سراسر

 

که به رخت رخوت خواب خراب خویش

 

از خود بیگانه است

 

وما را بنگر

 

بیدار

 

که هشیواران غم خویشیم .

 

خشماگین وپرخاشگر

 

از اندوه تلخ خویش پاسداری می کنیم ،

 

نگهبان عبوس رنج خویشتنیم

 

تا از قاب سیاه وظیفه ئی

 

که بر گرد آن کشیده ایم

 

خطا نکند . وجهان را بنگر

 

جهان را

 

در رخوت معصو مانه خوابش

 

که از خود چه بیگانه است ! ماه می گذرد

 

در انتهای مدار سردش .

 

ما مانده ایم و

 

روز

 

نمی آید ..

 

 

 

احمد شاملو