در توبه مرا گفت که برگیر شرابی

 

ساقی، تو که خود بیشتر از خلق خرابی!

 

 

این ماهی دلمرده در این برکه ی دلگیر

 

جز دوری آن ماه ندیده ست عذابی

 

 

من عارف دلتنگم یا زاهد دلسنگ؟

 

هر روز نقابی زده ام روی نقابی

 

 

یک عمر ملائک همه گشتند و ندیدند

 

در نامه ی اعمال من مست ثوابی

 

 

ساقی! همه بخشوده ی یک گوشه ی چشمیم

 

آنجا که تو باشی چه حسابی؟ چه کتابی

 

 

فاضل نظری