نجوای عاشقی

می سوزم و عطر یادهای تو را می دهم

عطر بال پرنده ای تازه سال

که به اشتیاق قوس قزح پر گرفت

و به خانه ی خود برنگشت.

یادهای تو دریاست

و من نهنگ گمشده ای

که در پی قویی

در جویی غرق شد!

یادهای تو بارانی سرکش است

که به اشتیاق دهانم مست می کند

و سر

به شیشۀ آسمان می کوبد،

صبحی ژاله بار است

که می بارد بر من

بیدارم می کند

و آفتاب

چشم گشوده به من

صبح به خیر می گوید.

شمس لنگرودی